Herzien geschiedenis heeft iets verfrissends: het uitdagen van gevestigde aannames. Zoals het idee dat de E39 BMW M5 de ultieme supersedan was. Een onmiskenbare held in zijn tijd, maar verdient hij die titel nog steeds?
De E39 M5, gelanceerd in 1999, was stilletjes groots. Destijds niet opgemerkt door mijn achtjarige zelf, verwikkeld in Pokémonkaarten. Pas later drong het tot mij door dat deze BMW een bijna goddelijke status had bereikt. Zelfs na zijn productie-einde in 2004 bleef hij geliefd, vaak vergeleken met zijn opvolger die moeite had om dezelfde bewondering te oogsten.
In 2024 ontmoette ik de legendarische E39. Met slechts 400 pk lijkt hij tegenwoordig misschien ouderwets. Geen turbo’s, hybride technologie of moderne snufjes zoals Apple CarPlay. Toch is er een briljante eenvoud; een sleutelhouder in de stuurkolom die de V8 met een draai tot leven wekt.
De eerste V8 van BMW M, met een indrukwekkende 7.500 rpm, produceert een dreigend maar onweerstaanbaar geluid. Ondanks het gewicht van 1,8 ton heb je geen turbo’s nodig. Hij haalt 20 mijl per gallon, wat bewonderenswaardig is.
De E39 is een van de laatste Duitse sportwagens zonder rijmodus-fetisjisme. Zijn uitgebalanceerde setup overtreft vaak de keuzemenu’s van nu. Hoewel de besturing niet perfect is, scoort hij goed op elegantie en techniek.
Terwijl ik modernere modellen zoals de M3 Touring ook waardeer, blijft de E39 het hoogtepunt van mijn rijervaringen. Ik hoop dat auto's zoals deze niet tot het verleden behoren, maar dat er ooit een uitdager komt die zijn kroon kan betwisten.
Samenvatting: De E39 BMW M5, een auto van tijdloze elegantie en techniek, blijft een maatstaf voor supersedans. Hoewel hij inmiddels is ingehaald door technologische vooruitgang, heeft hij een blijvende indruk achtergelaten op autoliefhebbers als een perfect afgestemd rijwonder.
